Cursus relatie verbreken

Cursus relatie verbreken

 

Verliefd worden. Dat heerlijke gevoel waarin de tijd en alles om je heen stil valt als je in zijn ogen kijkt. De roze wolk en niet te vergeten, de volledige overgave aan de man van je dromen die soms toch niet zo geweldig blijkt te zijn. Ik heb beide meegemaakt. Wie niet, zou ik bijna zeggen. Ooit had ik een Griekse vriend, hij kuste nog net niet de grond waarop ik liep. De pikante details zal ik verder niet onthullen, maar hij was geweldig. En nu, jaren later heb ik nog steeds een zwak voor hem, ook al bedroog hij mij en verliet hij mij voor een vrouw met veel geld waardoor hij lekker kon freewheelen, zich op zijn muzikale carrière kon richten en zij het geld binnenbracht. Ja, het deed pijn, godsgruwelijk veel pijn, maar hij was wel eerlijk. Ik weet nog hoe we samen op de bank met de armen om elkaar heen te huilden. Hij koos ervoor ons geluk te verscheuren en voelde ook de pijn ervan.

 

Het heeft me lang gekost om het verlies te verwerken en ik een nieuwe liefde in mijn leven kon toelaten. Deze man was anders. Uiterst charmant, intelligent, ik kon goed met hem praten, de rest zat ook redelijk goed. Hier en daar hadden we wat andere opvattingen, maar dat leek mij niet onoverkomelijk. Tot ik een auto-ongeluk kreeg en dertien maanden in een revalidatiekliniek moest revalideren.

 

‘Hoe lang gaat die gein duren?’

 

Ik kon hem geen antwoord geven. Wist het zelf niet. Iedere zes weken werd mijn revalidatieproces door mijn team van behandelaars geëvalueerd en werd besproken hoe ik ervoor stond. Dat het in mijn geval lang zou gaan duren was vooraf duidelijk, ook dat het nooit meer helemaal goed zou komen met mij. Ik moest vooral leren om met mijn beperkingen om te gaan.

‘Je moet het zo zien,’ vertelde de revalidatiearts, ‘Je bent een jonge geest in het lichaam van een tachtig jarige. Of laat ik een ander voorbeeld geven: Als ik de harde schijf van mijn computer naar beneden gooi, dan kan ik proberen het ding in elkaar te zetten, ik verzeker je dat het nooit meer wat gaat worden en zo is het met jou ook.’

 

Ik geloof sterk ik de kracht van positief denken en laat me er niet snel onder schoffelen, dus verklaarde ik de revalidatiearts voor gek en besloot mijn leven op mijn manier vorm te gaan geven. Maar op de vraag hoelang die gein zou gaan duren, kon ik geen antwoord geven.

 

De genadeklap deelde hij op een dinsdagmiddag uit. Ik stond in het postkantoor en kreeg een Appje van hem waarin hij schreef: ‘Nu jij toch niet meer alles kan, lijkt het mij beter er maar een punt achter te zetten.’ Het duizelde me. Wie o wie maakt het in godsnaam per App uit? Het schijnt “in te zijn”. Wat een laffe manier om iemand te dumpen. Wees flink, kijk iemand in de ogen en vertel waarom je ervoor kiest niet meer samen te willen zijn. Drie maanden later kreeg ik opnieuw een App van hem:

 

‘Gaat het al wat beter met je? Dan kunnen we het misschien nog een keer proberen. Ik mis je toch wel.’

‘Ik dacht het niet,’ schreef ik voor ik hem op mijn telefoon blokkeerde.

 

Waar wil je nu naartoe, vraagt u zich misschien af. Het valt mij op dat in deze vluchtige tijd, waarin de een na de ander via Tinder en andere datingsites van de liefde snoept (nee, ik ben geen Tinderette, het is maar een voorbeeld, ik heb mijn mannen in het echte leven leren kennen), even zo vluchtig weer aan de kant gezet wordt en dat begrijp ik niet. Als je verliefd wordt, een relatie met elkaar begint en, in mijn geval, over samenwonen praat en er zelfs door meneer twee een kinderwens uitgesproken wordt, dan dump je je geliefde toch niet via een kille en snelle App? Dan ga je toch op zijn minst een gesprek aan waarin je uitlegt waarom je niet meer samen kunt of wilt zijn? Of zijn we dat door het tijdperk waarin we leven massaal verleerd? In dat geval vind ik dat er een cursus “respectvol uitmaken” zou moeten komen. De liefde, en daarvan soms met pijn afscheid nemen, horen bij het leven. De manier waarop zegt voor mij iets over de mate van houden van. En ik vind het laf, reuze laf om de confrontatie uit de weg te gaan een snelle App te sturen en daarmee een ander af te serveren. Wel de lusten, maar niet de lasten. Ofwel als het moeilijk wordt het hazenpad kiezen en de ander in verwarring achterlaten. Misschien is het een gat in de markt zo’n cursus. Wie weet. Ik voel zelf niet de behoefte om hem te gaan geven, ik schrijf liever boeken, maar wie weet is er een nobele ridder die deze handschoen oppakt. Want de hoop op zo’n man wil ik nooit opgeven.